I like Douglas Hofstadter’s concept of the soul as a self referential mechanism. His book: ‘I am a strange loop’ expands on this, which is a bit more spiritual (for lack of a better word) expansion of his ideas in Gödel, Escher Bach.
It also explains how your own loop incorporates and curates the memories of the people you love and how you’re able to live, and see though their ‘eyes’ after they have died.
So the soul of others finds an explanation in yourself, and allows you to live in in other people’s minds, without any super natural constructs.
Dit soort dingen is precies waarom een begeleid levenseinde extreem belangrijk is. Als dat gebeurt via een traject waarbij wordt vastgesteld dat er echt sprake is van een uitzichtloze situatie en niet een opwelling.
Mensen die zo doortastend en wanhopig zijn om deze route te kiezen moeten ook in medische/psychische wijze worden bijgestaan.
Ooit had je mensen zitten bij de ns die wisten wat er gaande was bij de buitenlandse vervoerders omdat dat specifiek hun vak was. Die zijn weg bezuinigd voor automatische systemen, die niet, met elkaar kunnen communiceren.
Een Leffe dubbel gevoel? Ab-InBev is misschien wel een even grote meerhoofdige draak als Unilever. Ze schrikken er ook niet voor terug om receptuur aan te passen voor schaalvergroting en marge.
Of dat ook het geval gaat zijn voor chocolade, dat niet nog blijken. Maar om een dergelijke familie bierbrouwer te noemen is als Albert Heijn (de firma) een grootgrutter noemen.
Als je het artikel leest komt het over dat men gewoon niet zo erg happig is om het voor elkaar te krijgen. Er zijn excuses over het niet te snel willen doen, maar tegelijkertijd is er ook ruim een jaar niets bereikt.
In de laatste paragraaf wordt ook gesproken over dwangsommen, die worden niet ingezet omdat het zo bijzonder complex is. Ik heb eerder het gevoel van onwelwillendheid dan complexiteit.